Ha Charles,
Zo vlak voor een vakantie (die voor ons beiden toevallig komend weekend begint) ontstaat er bij mij altijd ruimte voor bezinning en reflectie. Alsof het vooruitzicht naar een periode zonder (werk)afspraken en deadlines per direct ruimte creëert in het hoofd. Toch had ik dit keer een paar dagen langer nodig om tot een blog te komen en zat er nu een kleine week extra tussen. Ook deden wij een korte korte evaluatie na de 10e blog: “zeg Rens, gaan we door?” “Ja, pap ik vind het leuk, laten we dat doen”. En dus hebben Charles en ik besloten dat wij onze gedachten de komende tijd met jullie blijven delen. Soms elke week, soms een week niet. Laat je verrassen, beste lezer!
Maar, zoals gezegd had ik dus een paar dagen langer om jouw woorden over de kracht of (on)zin van verschillende generaties in een team/afdeling/bedrijf nog even te laten bezinken.
Ook ik ben eigenlijk altijd de jongste geweest. Door een vlotte basisschooltijd beklom ik op 11 jarige leeftijd de trappen van de middelbare school en liep ik op mijn 17e op de Universiteit rond. Mijn eerste leidinggevende rol vervulde ik toen ik 19 was. Ik was op de vloer van een callcenter verantwoordelijk voor een groep telemarketeers en de resultaten. Mijn collega’s waren, net als ik, student en de sfeer was altijd goed. Nauwelijks verschillende generaties of verschillen tussen mensen. Veelal jong, wit en hoogopgeleid. Een probleem destijds? Nee helemaal niet. Aansturen van leeftijdsgenoten was wel even wennen. Het echte aanspreken durfde ik destijds nauwelijks; daar was ik nog wel echt te bleu voor.
In mijn leidinggevende rollen na mijn studententijd ben ik altijd de jongste geweest, omringd door collega’s die, soms, twee keer zo oud waren als ik. Inmiddels heb ik daar meer en meer de kracht van leren inzien, maar dat was met vallen en opstaan. Ik heb de, in mijn ogen, tegenstribbelende ‘innerlijk gepensioneerden’ (fantastische term overigens) regelmatig vervloekt omdat het mij allemaal te lang duurde.
Nu zie ik dit toch echt wel anders. De kracht nou juist zit in de combinatie tussen mensen. Niet voor niets functioneert een team met verschillende achtergronden, drijfveren en leeftijden (meestal) erg goed. Voor mij werkt het goed om een regel met mijzelf af te spreken: ik wil eerst de ander begrijpen voordat ik begrepen wil worden. Deze mantra houdt mij nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd in de ander. Ook dit lukt mij natuurlijk niet altijd, maar ik wil het in ieder geval wel.
Want hier plaats ik wel een kanttekening bij, want het start voor mij allemaal met het ‘willen’. En daarin speelt leeftijd geen enkele rol. Als je wil, maar niet kan, dan ben ik die persoon die je helpt en faciliteert. Als iemand zegt te willen, maar eigenlijk vooral dwars doet om het dwars doen heb ik (nog steeds) geen geduld….
Zo. Genoeg voor nu. Fijne vakantie ouwe dibbes en tot over een paar weken!