Hi pap!
Ik denk niet dat het je verrast, maar ook ik heb behoefte aan regelmaat. De a-periodieke frequentie van de blog maakt dat ideeën in mijn hoofd blijven zitten en niet op het (digitale) papier. Daarom lijkt mij vanaf nu om de week weer een mooi intermezzo. Aangezien we dit niet overlegd hebben kan het ook zomaar anders worden beste lezer; flexibiliteit is essentieel bij het volgen van deze blog!
Communicatie is een thema waar ik mij maar al te graag mee bezig houd. Niet voor niks dat een deel van mijn studietijd draaide om communicatie en specifiek de gedragsbeïnvloeding die mogelijk is door middel van (slimme) communicatie. Toch is dat voor nu niet het thema dat ik even wil bespreken. Ik wil het graag hebben over feedback. Aanleiding was de feedback die ik ontving op jouw laatste stuk proza. Hij/zij begon zijn zin met: “Mag ik wat feedback geven op de laatste blog van Charles en jou?” De persoon in kwestie vond de blog wat teveel gericht op de theorie en wat te weinig praktisch.
Mijn eerste reactie kan je vast raden, namelijk dat ik daar eens even goed tegenin ging. Want hallo, mijn blog-kameraad aanpakken (via mij) ben ik niet van gediend. De dialoog aangaan naar aanleiding van een blog vinden wij beide volgens mij juist leuk en interessant, maar wel direct en niet via-via.
Dit zette mij aan het denken. Iemand in zijn of haar gezicht vertellen wat je vindt is geen sinecure en vraagt veel training en oefening. De afweging die je hierin moet maken bestaat uit een heleboel componenten. Ik vind de belangrijkste dat de feedback-gevende partij altijd goed moet bedenken of de feedback gegeven wordt om de ander verder te brengen of om een mening te geven (zoals bij de criticus van jouw blog). Ook een mening geven kan best, zelfs ongevraagd is dat soms prima, maar verpak het dan niet als feedback.
Alle aannames, overtuigingen en meningen zitten ons dwars bij het geven van feedback. Ik betrap mezelf er ook op dat ik met enige regelmaat ‘gewoon’ mijn mening geef of dat ik over iemand praat in plaats van met diegene. Bewust onbekwaam zullen we maar zeggen. Bij deze stap begint het volgens mij. Het opmerken van je eigen gedrag en op dat moment bewust kiezen dat gedrag te veranderen of ermee door te gaan.
Ik daag mezelf uit door (nagenoeg) altijd eerst vragen te stellen in plaats van direct een mening te geven. Of dat altijd lukt? Nee zeker niet, maar ik leer elke dag. Hoe zit dat bij jou? Heb je nog andere tips naast vragen stellen?
Tot de volgende!